40.727 @ Dec 31, 2020

«Πέρασμα στο Φως»

Η Αθωνική Ψηφιακή Κιβωτός αποτελεί ένα Πνευματικό αντίδωρο του Αγίου Όρους προς τις ανάγκες της κοινωνίας και κυρίως προς τους νέους, οι οποίοι έχουν νέους διαύλους και τρόπους επικοινωνίας μέσω του ψηφιακού κόσμου. Ο τεράστιος αυτός πλούτος πολιτιστικής κληρονομιάς διαφυλάσσεται πλέον σε ένα εκτεταμένο αποθετήριο χιλιάδων ψηφιοποιημένων αντικειμένων, στο οποίο το κοινό μπορεί να περιηγηθεί μέσω της ιστοσελίδας 

https://mountathos.org/

Η έκθεση «Πέρασμα στο Φως» θα πραγματοποιηθεί στο Νέο Εκθεσιακό χώρο (επίπεδο Σκαλκώτα) του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και μόνο για εννέα ημέρες, κατά το διάστημα 16-24 Οκτωβρίου 2020. Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Πέρασμα στο Φως» και την εξασφάλιση δωρεάν δελτίων εισόδου στην ιστοσελίδα: 

https://perasmastofos.gr/.

COVID - ΝΙΠΤΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ

  ΗΜΕΡΕΣ COVID - 19

 

 

ΠΟΝΤΙΚΙ   ΣΑΤΥΡΙΚΟΣ    ΠΟΝΤΙΚΙ_ΣΑΤΥΡΙΚΟΣ

COVID - Ο Θεός ΜΕΘ ημών

 ΗΜΕΡΕΣ COVID - 19

 

 

 

ΠΟΝΤΙΚΙ  

COVID - ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΛΟΥΙΖΑ

 ΗΜΕΡΕΣ COVID - 19

 

 

 

ΠΟΝΤΙΚΙ   ΣΑΤΥΡΙΚΟΣ    ΠΟΝΤΙΚΙ_ΣΑΤΥΡΙΚΟΣ

ΚΟΥΚΛΑ ΚΕΘΕΑ

 

 

ΜΙΜΙΔΙΑ

 

ΣΟΥΡΗΣ: ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΓΙΝΑΝ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΚΙ ....

 

COVID - Η ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ

 

CONVID - ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΣΙΠΣ

 

ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΕΓΓΟΝΟ ?

ADOBE ACROBAT READER

ΜΑΡΙΑ Η ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΙΣΣΑ

Δεκαπενταύγουστος στην Παναγία της Τήνου

Δεκαπενταύγουστος στην Παναγία της Τήνου

«Προσοχή: Δεν φιλώ, προσκυνώ»

"Τα παράπονά σου στον Χαρδαλιά" - Το ευρηματικό σποτ για τον κορωνοϊό

Η μικρή Κατερίνα Λαμπράκη, η σταρ του πρώτου βίντεο που δημιούργησαν τον Μάρτιο η Περιφέρεια και ο Ημιμαραθώνιος Κρήτης, στο πλαίσιο της καμπάνιας Μένουμε Σπίτι, πρωταγωνιστεί στο νέο spot της ομάδας, μαζί με τον φίλο της, Βενιζέλο Αλεβυζάκη.

Η ΚΟΡΟΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΡΟΙΔΙΑ

TEST - ΟΦΘΑΛΜΑΠΑΤΗ

Θα μας ξεπατώσουν πάλι.

Μ' αγαπάς ?

Οπως αρμόζει στην τάξη μας.

Περι αναδρομικών ...

Για τα Ορθάδικα

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟΒΙΩΣΑΝΤΟΣ

ΣΥΚΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΦΟΡΑ

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΒΡΕ ΚΥΡΙΑΚΟ

Ο Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης σαν «ύστατη πράξη διαμαρτυρίας»

Αποστολάκης - Ψαραντώνης - Μανωλάκης

Ο Τρούλος

συνέντευξη 

"Ο θάνατος φέρνει μιαν ανείπωτη παγωνιά κι οι αθρώποι, σαν τα ζωάκια, πλησιάζουνε κοντά για να ζεσταθούνε. " 

...

 "Ο θάνατος σε κάνει να δώσεις απαντήσεις μέσα απ’ αυτά που αγαπάς, επανορίζοντας το χρόνο και διαλύοντας αναστολές κι αναβολές."

...

 "Κατάλαβα για άλλη μια φορά, ότι η μαγεία της ζωής βρίσκεται στη συνέργεια. Να φτιαχτεί με όρεξη κάτι, που να δίνει απάντηση σ’ ένα ανύπαρκτο ερώτημα. Γιατί, αλήθεια, ποιός έχει ανάγκη την τέχνη, σ΄ένα κόσμο που οι άνθρωποι μοιάζουν, όλο και περισσότερο, με κομπιούτερς;"

...

 "Κατάλαβα για άλλη μια φορά, ότι το Απόλυτο, ο «Θεός», που εκδιώχθηκε από τις εκκλησίες, τα κοινοβούλια, τα δικαστήρια, κρύφτηκε κουρελιασμένος στις ψυχές μερικών ελάχιστων καλλιτεχνών του κάθε μέρα.  
Γι’ αυτό η εξουσία ήταν πάντα εχθρική με την τέχνη. 
Ήθελε να ανατινάξει το τελευταίο καταφύγιο του Θεού."

...

 "Οι μοντέρνοι θεοί, όπως το Κέρδος, η Φήμη, η Ανάπτυξη, η Ασφάλεια είναι θεαματικοί: κάθε μέρα ανθρωποθυσίες! 

Εξουσία: ιεραρχία-υποταγή στον κοινωνικό νόμο. 

Τέχνη: ελευθερία- αρμονία με το φυσικό νόμο." 

...

 "Κατάλαβα για άλλη μια φορά, τι τρομερό έγκλημα διαπράξαμε, που στηριχτήκαμε στον τριτογενή τομέα (π.χ. υπηρεσίες, τουρισμός) και απεμπολίσαμε τον πρωτογενή (μονοκαλιέργειες, απαξίωση υλικών και πνευματικών αγαθών). Ο συντομότερος δρόμος να χάσει ένας λαός την αυτάρκεια, την ανεξαρτησία, την ελευθερία του. " 

...

 "Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι σαν την φύση την Άνοιξη. Οργιώδες παιγνίδι, έρωτας, πειραματισμός, επανάσταση, δημιουργία, , τρέλα, ακόμη κι αν εκφράζεται με τον πιο μελαγχολικό τρόπο. "

 Ο Τρούλος
 

Θα βγω στον τρούλο τς εκκλησάς να δω ανέ τς αρέσει 

και θα φωνιάζει ένα χωριό «όφου κι εδά θα πέσει!». 

Ωσάν το χοίρο στα πηλά μ’ αρέσει να κυλιούμαι 

να μη γνωρίζει και κιανείς ποιός είμαι κι από πού ‘μαι.

 Στη μέση μέση του χωριού θέλω να τελειώσω 

αυτή την ψεύτικη ζωή που με παιδεύει τόσο. 

Μουσείο Ερμιτάζ (Video 5Q20 h)

Το Ερμιτάζ αποτελεί το μεγαλύτερο και ένα από τα παλαιότερα μουσεία στον κόσμο και πλέον μπορείτε να πραγματοποιήσετε μία 5ωρη κινηματογραφική βόλτα σε αυτό χωρίς να χρειάζεται να βγείτε στους πολυσύχναστους δρόμους.

 Με διάρκεια 5 ώρες, 19 λεπτά και 28 δευτερόλεπτα, το νέο αυτό βίντεο μας προσφέρει μία κινηματογραφική ματιά σε 45 γκαλερί και 588 έργα

 www.culturenow.gr/

Η Ελλάδα του Ιωαννίδη είναι η χώρα που ονειρεύομαι να ζήσω.

«Αγαπάμε το ωραίο με απλότητα και φιλοσοφούμε χωρίς μαλθακότητα»

Αυτή είναι η μετάφραση της περίφημης φράσης που καταγράφει ο Θουκυδίδης στο 40ό κεφάλαιο του «Επιταφίου» του Περικλή. Εκφωνήθηκε το χειμώνα του 431 π.Χ., στο τέλος του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού Πολέμου, με σκοπό να αποδώσει τιμή στους πρώτους πεσόντες και να εξυψώσει το ηθικό των Αθηναίων.

Ο Περικλής απαντά με αυτόν τον τρόπο στην απαξιωτική άποψη που εξέφραζαν οι Σπαρτιάτες για την ενασχόληση των Αθηναίων με τα γράμματα, τις τέχνες και τις επιστήμες υποστηρίζοντας ότι η πνευματική καλλιέργεια τους κάνει μαλθακούς στη μάχη και τους στερεί την ορμή της νίκης.

Η Ελλάδα του Ιωαννίδη είναι η χώρα που ονειρεύομαι να ζήσω.  

Μάνος Χατζιδάκις: Για το χρέος του καλλιτέχνη.

Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει για το χρέος του καλλιτέχνη: «…όταν βασανίζονται συνάνθρωποι ή οφείλεις συμπαράσταση και όλη σου την προσπάθεια να τον γλυτώσεις ή το φυλάς μέσα σου ή αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, προσεύχεσαι.».

OUIZ: Ποιός είναι ο σύζυγος ?

Πρόβλεψη του 2008 για πανδημία από τον δρα Γκρέγκερ

Το βίντεο αυτό αποτελεί απόσπασμα από ομιλία του δρος Μάικλ Γκρέγκερ (www.nutritionfacts.org) με τίτλο "Πανδημίες: Ιστορία και Πρόληψη", που έδωσε το 2008, όταν ήταν διευθυντής Δημόσιας Υγείας και Κτηνοτροφίας στο Humane Society των ΗΠΑ.

 
 

Ο δρ Γκρέγκερ - όπως και άλλοι γιατροί και επαγγελματίες στον χώρο της δημόσιας υγείας - είχε σε μεγάλο βαθμό προβλέψει, ήδη από τότε, ότι θα έρθει μια πανδημία γρίπης, λόγω κάποιων συγκεκριμένων πρακτικών μας, τις οποίες και αναλύει διεξοδικά. Το σενάριο που προείδε αν δεν αλλάξουν οι πρακτικές αυτές είναι χειρότερο από αυτό του COVID-19. Άρα, θεωρούμε ότι έχει μεγάλη σημασία να ακούσουμε πώς μπορούμε να προλάβουμε ως κοινωνία τα χειρότερα. Ας σημειώσουμε πως και ο περίφημος ιολόγος Ρόμπερτ Γουέμπστερ ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή του πως ο COVID-19 δεν είναι "ο μεγάλος ιός που περιμένουμε" (εδώ: https://www.odt.co.nz/news/dunedin/no...). Υποτιτλίσαμε το παραπάνω απόσπασμα. Απόσπασμα της ομιλίας μπορούν να τη βρουν εδώ με ελληνικούς, επίσης, υπότιτλους: https://www.youtube.com/watch?v=YIJLjaZT8uU&feature=share

ViRUS - A_ViRUS

Άγαμοι Θύται Channel

 

Γιατί απέτυχε η Δύση και όχι η Ανατολή ;

 1 Απριλίου 2020/1 Comment/in Ιδέες /by antapoΚΡΙΤΗΣ



www.antapocrisis.gr/γιατί-απέτυχε-η-δύση-και-όχι-η-ανατολή/ 
 
Τα νούμερα είναι γνωστά. Χθες, 31 Μαρτίου, Ιταλία, Ισπανία, ΗΠΑ και Γαλλία βρέθηκαν στις 4 πρώτες θέσεις των ανθρώπινων απωλειών από τον κορωνοϊό. Η Κίνα με 3.305 νεκρούς είναι στην 5η θέση, αλλά με βάση τους ρυθμούς αύξησης, άλλες χώρες της Δύσης θα την ξεπεράσουν.
Τα θλιβερά στατιστικά, θέτουν ένα αμείλικτο ερώτημα:
Γιατί η Δύση απέτυχε;
Το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο αμείλικτο καθώς ο ιός ξεκίνησε από την Κίνα. Ο πρώτος νεκρός στη Δύση καταγράφεται δύο περίπου μήνες από τις πρώτες κινεζικές απώλειες και την ενημέρωση του ΠΟΥ για τον νέο ιό. Εάν στην Κίνα η πανδημία ήταν κάτι καινούριο και ξαφνικό, η Δύση είχε χρόνο να προετοιμαστεί.
Οι επιδημιολόγοι και οι ερευνητές θα μελετήσουν τους ειδικούς λόγους αυτής της δυτικής ευαλωτότητας. Θα αναφερθούν στα επιστημονικά ευρήματα, στα πληθυσμιακά και επιδημιολογικά στοιχεία, στα καθαρά ιατρικά δεδομένα, στα αποτελέσματα των ερευνών. Οι μη ειδικοί καλά θα κάνουμε να τους ακούσουμε.
Μπορούμε ωστόσο να σημειώσουμε μια σειρά από κοινωνικές συμπεριφορές, πολιτικές στάσεις και ιδεολογικές ιεραρχήσεις που έπαιξαν το δικό τους ρόλο.
Πρώτον: Η υπεροψία του αποικιοκράτη
Τις τελευταίες δεκαετίες, οι μαζικοί θάνατοι από τις επιδημίες ήταν θλιβερό προνόμιο της «καθυστερημένης» Ασίας ή Αφρικής. Σήμερα η προηγμένη Δυτική Ευρώπη και οι ΗΠΑ ζουν ένα οδυνηρό σοκ. Η αναπτυγμένη Δύση που θεωρεί ότι η οικονομική και τεχνολογική της υπεροχή την κάνει άτρωτη, έκανε λάθος υπολογισμούς. Σαφής ένδειξη είναι οι συστάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας:
Στις 31 Δεκεμβρίου του 2019 η Κίνα ενημερώνει τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για 50 κρούσματα πνευμονίας που συνδέονται με οξύ αναπνευστικό σύνδρομο αλλά δεν ανήκει στους γνωστούς ιούς.
Στις 31 Ιανουαρίου, ένα μήνα μετά την ενημέρωσή του από τις κινεζικές αρχές, ο Π.Ο.Υ. αποδέχεται ότι υπάρχει υγειονομικό πρόβλημα και κηρύσσει κατάσταση ανάγκης.
Μόλις στις 11 Μαρτίου, ο Π.Ο.Υ. κηρύσσει πανδημία, αφού έχουν ήδη υπάρξει 4.291 νεκροί. Χρειάστηκαν δύο μήνες και δέκα μέρες από το ξέσπασμα της επιδημίας στην Κίνα, και πάνω από ενάμισι μήνας από τα σκληρά μέτρα της κινεζικής κυβέρνησης για μια τέτοια απόφαση.
Η αργοπορία, η αδιαφορία, η έλλειψη συναίσθησης της κατάστασης για τις ηγεσίες της Δύσης είναι εκκωφαντικές. Αποκορύφωμα, η κανονική διενέργεια των δημοτικών εκλογών στη Γαλλία, στις 15 Μαρτίου, ημέρα κατά την οποία καταγράφονται 682 θάνατοι παγκοσμίως, 368 εκ των οποίων στην Ιταλία και 101 στην Ισπανία.
Το Reuters αποκάλυψε σήμερα ότι στις αρχές Φεβρουαρίου οι κυβερνήσεις των κρατών μελών της ΕΕ δήλωναν προς τις Βρυξέλλες ότι τα συστήματα υγείας τους ήταν έτοιμα, ενώ δεν χρειάζονταν επιπρόσθετο ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό. Ένα μήνα μετά, τα συστήματα υγείας  σε Ιταλία και Ισπανία είχαν καταρρεύσει, ενώ στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, ακόμα και στη Γερμανία δοκιμάζονται ισχυρά.
Η αποικιοκρατική υπεροψία των ελίτ της Δύσης θεώρησε ότι η επιδημία δεν θα πλήξει, ή τουλάχιστον δεν θα πλήξει σοβαρά, τις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού. Η αιωνόβια αυτή κουλτούρα βλέπει τους «άλλους» ως κατώτερους, ευάλωτους ή και αναλώσιμους. Όταν αποδεικνύεται ότι ο ιός δεν γνωρίζει σύνορα και δεν σέβεται τις μητροπόλεις του καπιταλισμού, δεν υπάρχει πλέον χώρος για αυτοκριτική, παρά μόνο για ενοχοποίηση του ιού ως «κινέζικου», κατά τις προσφιλείς διατυπώσεις του Αμερικανού προέδρου.
Είναι προφανές ότι η Κίνα αγόρασε -με μεγάλο κόστος- τον χρόνο για να προετοιμαστεί όλος ο υπόλοιπος κόσμος, και όλος ο υπόλοιπος κόσμος τον σπατάλησε, όπως εύστοχα σημειώνει ο Ian Johnson των New York Times.
Χρειάστηκαν 800 νεκροί στην Ιταλία για να επιβληθεί το λοκ ντάουν στον Βορρά, το οποίο μάλιστα ήταν σε τεράστιο βαθμό προσχηματικό καθώς οι βιομηχανίες εξακολούθησαν να δουλεύουν στο φουλ. Σχεδόν όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις χρησιμοποίησαν το παραθυράκι του αντίστοιχου νόμου παίρνοντας άδεια από τον αρμόδιο Νομάρχη για να συνεχίσουν απρόσκοπτα τη λειτουργία τους.
Στην Κίνα, στην Ουχάν των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, επιβλήθηκε λοκ ντάουν μετά τον 30ο νεκρό. Εφτά μέρες μετά, απαγορεύτηκε η κυκλοφορία σε ολόκληρη την επαρχία της Χουμπέι των 60 εκατομμυρίων πολιτών. Το λοκ ντάουν ήταν απόλυτο και πραγματικό.
Ακόμα και οι πιο φανατικοί πολέμιοι του αυταρχικού κινέζικου καπιταλισμού, δεν μπορούν παρά να αναγνωρίσουν ότι στην πανδημία, η Κίνα, αν και υπέστη πρώτη τα φονικά αποτελέσματα του covid-19, αντέδρασε με πιο ορθολογικό και αποτελεσματικό τρόπο από την υπεροπτική Δύση.
Οι αντιδράσεις στη Νότια Κορέα, στην Ταϊβάν, στη Σιγκαπούρη, στην Ιαπωνία, ήταν άμεσες και ακαριαίες. Ίσως επειδή οι ασιατικές χώρες είχαν χτυπηθεί σκληρότερα από τον ιό SARS το 2002 – 2003, ίσως επειδή οι κυβερνήσεις τους δεν κινήθηκαν με την υπεροψία του απρόσβλητου από ασθένειες υπερόπτη αποικιοκράτη, η επιδημία κατέστη διαχειρίσιμη.
Δεύτερον: Η λατρεία των αγορών
Στις 11 Ιανουαρίου η Κίνα καταγράφει τον πρώτο θάνατο. Η κατάσταση βγαίνει τόσο γρήγορα εκτός ελέγχου που 12 ημέρες μετά, στις 23 Ιανουαρίου η κινεζική κυβέρνηση θέτει σε σκληρή καραντίνα την Ουχάν.
Στις 19 Φεβρουαρίου ξεσπά η επιδημία στην βόρεια Ιταλία. Ο ασθενής μηδέν δεν μπορεί να βρεθεί με σιγουριά και τελικά αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι υπήρξαν πολλαπλές πηγές εισόδου.
Στις 21 Φεβρουαρίου η Κίνα μετρά ήδη 2.345 νεκρούς. Είναι σαφές ότι η επιδημία μπορεί να εξελιχθεί πολύ γρήγορα και με φονικά αποτελέσματα.
Εντωμεταξύ η εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου διεξάγεται κανονικά από τις 18 μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου, ενώ επίσης κανονικά συνεχίζονται τα σχολεία, οι ποδοσφαιρικοί αγώνες, οι εμπορικές και τουριστικές δραστηριότητες.
Μόλις στις 8 Μαρτίου η Ιταλία μπαίνει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αν και, όπως έχει επισημανθεί, αυτή η κατάσταση ανάγκης δεν αφορά τις μεγάλες βιομηχανίες του Βορρά που συνεχίζουν να συνωστίζουν τους εργαζόμενους στους χώρους παραγωγής. Ο Σύνδεσμος Ιταλών Βιομηχάνων διαμαρτύρεται σε κάθε απόπειρα να κλείσουν οι μη αναγκαίες παραγωγικές δραστηριότητες, ακόμα και τις ημέρες που ο ημερήσιος φόρος αίματος ξεπερνά τα 600 άτομα.
Ο Μπόρις Τζόνσον, με βασικό του μέλημα να μην διαταραχθεί η απρόσκοπτη οικονομική λειτουργία στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε συνέντευξή του στις 11 Μαρτίου, έδωσε ζωντανό δείγμα της σύγχρονης ευγονικής: Προειδοποίησε ότι πολλοί άνθρωποι θα πεθάνουν, αλλά την ίδια ώρα δεν εξήγγειλε ούτε μισό μέτρο για την αποτροπή της διάδοσης. Τα σχολεία παρέμειναν ανοικτά, το ίδιο – και πολύ περισσότερο – οι επιχειρήσεις σε μια νεοφιλελεύθερη επιδημιολογική εφαρμογή της «θεωρίας της αγέλης». Μόνο 10 μέρες αργότερα, στις 23 Μαρτίου, και κάτω από την ισχυρή πίεση του επιστημονικού κόσμου της χώρας, πάρθηκαν μέτρα περιορισμού της διάδοσης.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, αφού είδε ότι η προσευχή μαζί με τους συνεργάτες του δεν εμποδίζει τον ιό, αναγκάστηκε να πάρει μέτρα, δηλώνοντας όμως ότι «η χώρα δεν σχεδιάστηκε για να μείνει κλειστή», και πρέπει πολύ σύντομα «να ανοίξει ξανά για μπίζνες». Συνεπικουρείται από το επιχειρηματικό, βιομηχανικό και χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα της χώρας, που θεωρεί ότι η ζημιά είναι μεγαλύτερη με το κλείσιμο της οικονομίας παρά με την ανεξέλεγκτη διάδοση του ιού. Ο αμερικανός πρόεδρος υπήρξε εντελώς κυνικός λέγοντας ότι «δεν μπορούμε να ακολουθούμε μια θεραπεία χειρότερη από το ίδιο το πρόβλημα».
Από άκρη σε άκρη, στην πολιτισμένη Δύση, το μήνυμα είναι σαφές: Δεν μπορεί η οικονομία να υποτάσσεται στους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι στην οικονομία. Έτσι, το κλείσιμο της οικονομίας άργησε απελπιστικά, όταν πλέον οι ρυθμοί μετάδοσης είχαν γίνει εκθετικοί. Και όσο και αν φαίνεται εγκληματικό, το άνοιγμα της οικονομίας πρόωρα, παρά τις προειδοποιήσεις των ειδικών, είναι πάντα στο τραπέζι.
Όσο και αν ο κυρίαρχος λόγος ισχυρίζεται ότι δεν μπορούμε να πολιτικοποιούμε την πανδημία, αυτή η εγκληματική αργοπορία σε μέτρα περιορισμού της μετάδοσης, αργοπορία που τσάκισε ήδη τα ισχυρά υγειονομικά συστήματα της Ευρώπης, έχει ηθικό αυτουργό: Λέγεται παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός.
Τρίτον: Η ιδιωτικοποίηση του κράτους
Μετά την υποτίμηση του κινδύνου για να μην διαταραχθούν οι ελεύθερες αγορές της παγκοσμιοποίησης, μετά την καθυστέρηση των μέτρων για να μην επιβραδυνθεί η οικονομία, ακολούθησε η χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού σε εγχώρια πλέον κλίμακα.
Τα συστήματα υγείας δεν άντεξαν εκεί που ξέφυγε η επιδημία. Το σύστημα περίθαλψης λύγισε κάτω από τους αυξημένους αριθμούς. Ο αριθμός των ανθρωπίνων απωλειών είναι σαφές ότι εξαρτάται από τη δυνατότητα εντατικής και αυξημένης παρακολούθησης των βαρέως νοσούντων. Εάν η χωρητικότητα των συστημάτων υγείας σε τέτοιες κλίνες εντατικής παρακολούθησης εξαντληθεί, ο αριθμός εκτοξεύεται.
Το επιχείρημα όσων απαξιώνουν την ανάγκη της ραγδαίας αύξησης των κλινών ΜΕΘ και ΜΑΦ αλλά και του προσωπικού και εξοπλισμού για εντατική παρακολούθηση, είναι ότι δεν άντεξε η Λομβαρδία, με πολλαπλάσια καλύτερες αναλογίες του συστήματος περίθαλψης. Υπονοεί αυτή η άποψη ότι δεν έχει σημασία να ενισχυθεί το σύστημα υγείας, καθώς ούτως ή άλλως μια ραγδαία αύξηση κρουσμάτων είναι μη διαχειρίσιμη. Το μόνο λοιπόν που μένει είναι να τηρηθούν τα μέτρα περιορισμού της διάδοσης.
Είναι πράγματι αναμενόμενο να μην αντέξει η τρέχουσα δυναμικότητα του συστήματος υγείας αν ο ιός μεταδίδεται μαζικά στην κοινότητα. Δεν είναι όμως αναμενόμενο να μην προετοιμαστεί, χρηματοδοτηθεί και εκτελεστεί από ένα ισχυρό δημόσιο, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αύξηση αυτής της δυναμικότητας, έστω και στις παραμονές της πανδημίας.
Η Κίνα άλλωστε δεν κινήθηκε μόνο στο επίπεδο του περιορισμού της διάδοσης. Επέβαλε μια καραντίνα στρατιωτικού τύπου χωρίς την παραμικρή χαλαρότητα. Οι αρχές της έφτασαν στο σημείο να μην επιτρέπουν παρά την έξοδο ενός και μόνο ατόμου κάθε νοικοκυριού ανά δύο ημέρες, για την αγορά των απολύτως απαραίτητων.
Οι φιλελεύθεροι της Δύσης θα μιλήσουν για τον πρωτοφανή κρατικό αυταρχισμό. Πιθανά θα έχουν δίκιο. Ξεχνούν όμως, ή θέλουν να ξεχνούν, ότι μαζί με τον αυταρχισμό, το κινεζικό κράτος είχε τη δυνατότητα να επιβάλει την καραντίνα, ικανοποιώντας ταυτόχρονα τις βασικές ανάγκες επιβίωσης. Οι κρατικές υπηρεσίες έφτασαν στο σημείο να διανέμουν φαγητό στο κατώφλι των σπιτιών για να μην βγει κανείς έξω. Θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο στην Ευρώπη;
Η αδυναμία της Δύσης φάνηκε από την αδυναμία των κρατών της να επέμβουν αποτελεσματικά, ακόμα και μετά την διάδοση του ιού στην κοινότητα, στα συστήματα υγείας. Προστατευτικά υλικά, αναπνευστήρες, εξοπλισμός, βρέθηκαν όλα εξαντλημένα, η προμήθειά τους μετέωρη, εξαρτώμενη από τη διαθεσιμότητα της αγοράς. Η διαθεσιμότητα γρήγορα εξαντλήθηκε και οι ισχυρές κυβερνήσεις βρέθηκαν να μπλοκάρουν εξαγωγές, να παρακρατούν φορτία ιατροφαρμακευτικής βοήθειας ή να επιτάσσουν παραγωγικές μονάδες στην παραγωγή πχ αναπνευστήρων.
Τα, σε μεγάλο βαθμό ιδιωτικοποιημένα κράτη της Δύσης, δεν μπόρεσαν να αυξήσουν απότομα τη χωρητικότητα των συστημάτων υγείας. Η τιτάνια κινητοποίηση για να αυξηθούν στο συντομότερο χρονικό διάστημα οι κλίνες με δυνατότητα υποστήριξης βαρέως πασχόντων ασθενών, απαιτούσε ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα που δεν έχει απεμπολήσει τη δυνατότητά του να κινητοποιεί όλες τις υπαρκτές δυνάμεις μιας κοινωνίας.
Η Κίνα έστησε 17 νοσοκομειακές μονάδες μέσα σε πέντε μέρες στην Ουχάν. Φυσικά η Κίνα είναι Κίνα και τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα. Ωστόσο αυτή η κίνηση δείχνει μια κατεύθυνση.
Δείχνει μια λογική.
Δείχνει ότι δεν φτάνει μόνο να επιμηκύνεις στο χρόνο το ξέσπασμα της επιδημίας, και άρα να μειώσεις το ύψος της καμπύλης των νοσούντων.
Απαιτείται να αυξήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο την καμπύλη της δυναμικότητας του συστήματος περίθαλψης, και ειδικά εκείνου του τμήματος που μπορεί να προσφέρει εντατική παρακολούθηση.
Αυτή η λογική δεν ήταν δυνατόν να ακολουθηθεί από μια Δύση που επί δεκαετίες αποδυναμώνει συστηματικά και συνειδητά τη δημόσια παρέμβαση σε όφελος του ιδιωτικού τομέα.
Αποτέλεσμα ήταν στην Ιταλία και στην Ισπανία να πεθαίνει κόσμος χωρίς να μπορεί να λάβει την απαιτούμενη ιατρονοσηλευτική στήριξη.
Μας λένε να μην πολιτικολογούμε αλλά και αυτή η αδυναμία έχει ηθικό αυτουργό: Την απαξίωση του δημόσιου, την κυριαρχία της αγοράς, τη λατρεία του ιδιωτικού, την αποδυνάμωση του κοινωνικού ρόλου του κράτους.
Τέταρτον: Το κολλεκτιβίστικο πνεύμα
Δεν υπάρχει κανενός είδους σοσιαλισμός στην Κίνα, αυτό είναι σαφές.
Υπάρχει όμως κληρονομημένο ένα πνεύμα συλλογικής ευθύνης και κολλεκτιβισμού. Υπάρχει η πεποίθηση – γιατί είναι πεποίθηση- ότι μόνο μια καλά οργανωμένη, συντονισμένη, πειθαρχημένη και συλλογική δράση θα μπορέσει να φέρει αποτέλεσμα.
Ο καθηγητής του Γέιλ Χρηστάκης, υπεράνω κάθε φιλο-κινεζικής υποψίας, μιλώντας για το πώς η Κίνα περιόρισε την επιδημία υπογράμμισε ότι «η Κίνα έχει μια κολεκτιβιστική κουλτούρα και μια αυταρχική κυβέρνηση, που επέτρεψαν αυτήν την τεράστια αντίδραση σε τέτοιο ευρύ φάσμα. Έχει έτσι τα φόντα για την καταπολέμηση μιας πανδημίας, εφόσον αξιοποιεί πράγματι πραγματικές πληροφορίες και ανταποκρίνεται ορθολογικά».
Απέναντι στην κολλεκτιβίστικη κουλτούρα της Κίνας, αλλά και ευρύτερα των ασιατικών κρατών, που δεν οφείλεται με θετικό τρόπο μόνο στο σοσιαλιστικό παρελθόν της πρώτης, αλλά και με αρνητικό τρόπο σε αυτοκρατορίες και απολυταρχικά καθεστώτα αιώνων, τι έχει να αντιτάξει η Δύση;
Τη λατρεία της ατομικότητας, που ενώ συχνά λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού για το σφαγιασμό των κοινωνικών δικαιωμάτων, στην προκειμένη λειτούργησε ως αμφισβήτηση, με φιλελεύθερο πρόσημο του δικαιώματος στο κέρδος, στη βόλτα, στη διασκέδαση.
Η δυσκολία να πειστούν οι δυτικές κοινωνίες για άμεσα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και άρα καθυστέρησης της διάδοσης ήταν εμφανής, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι τα μέτρα που πήραν οι κυβερνήσεις ήταν στη σωστή κατεύθυνση. Που δεν ήταν, ή τουλάχιστον δεν ήταν όλα.
Η Δύση υστέρησε ακόμα και εκεί που θεωρείται ευρέως ότι έχει πλεονέκτημα: Στην άρνηση της δεισιδαιμονίας, στην αποδοχή της επιστημονικής πρότασης, στον ορθό λόγο. Στη Δύση είναι που ανθούν οι πιο αντιεπιστημονικές απόψεις για την υγειονομική άμυνα. Στη Δύση είναι που καθημερινά πολλαπλασιάζονται παραδοξολογίες και συνωμοσιολογίες. Στη Δύση είναι που αμφισβητήθηκαν τα μέτρα περιορισμού, όχι μόνο για τις εκ του πονηρού, περιττές ή «συμμορφωτικές» πλευρές τους, αλλά και εκεί που ήταν άκρως απαραίτητα από κάθε ιατρική άποψη.
Είναι νωρίς να εκτιμήσει κανείς αν η υστέρηση της Δύσης μεταφράζεται σε κάτι, πυροδοτεί κάτι άλλο, ή φανερώνει κάτι τρίτο. Είναι επίσης προφανές ότι η υστέρηση της Δύσης δεν συνεπάγεται πλεονέκτημα της Ανατολής, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα λαϊκά συμφέροντα και την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ούτε φυσικά οικοδομείται κανένα νέο κοινωνικό υπόδειγμα από τον σκληρό καπιταλισμό -υπό κόκκινη σημαία- του Πεκίνου. Οι σκοπιμότητες του κινεζικού καθεστώτος άλλωστε, σε όλα τα επίπεδα, από τη διαχείριση της επιδημίας εσωτερικά, μέχρι τις αποστολές βοήθειας στο εξωτερικό, είναι προφανείς. Αυτά όμως δεν σβήνουν το σκληρό ερώτημα για την αποτυχία της Δύσης.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι η κρίση της πανδημίας θα μεταβάλει συσχετισμούς και διατάξεις δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Όπως λειτούργησε για παράδειγμα ο Πρώτος Παγκόσμιος, ή η κρίση του Σουέζ, ή η σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν και το δυστύχημα του Τσέρνομπιλ. Η πανδημία είναι σε εξέλιξη, αλλά οι επιπτώσεις της θα υπάρξουν σε βάθος χρόνου, συνυπολογίζοντας πολλαπλά δεδομένα.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η Δύση εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής.

Α ή Β

Ο Χίτλερ,ο κορονοϊός και οι Ελληνες

Άλκη Ζέη: να είστε μαζί, να αγαπιέστε

«Είναι δύσκολα χρόνια, όσο κρίση και αν υπάρχει όμως, έστω και σε ένα πολύ μικρό πράγμα να ελπίζετε, σιγά σιγά θα γίνει ένα μεγάλο παζλ» DOCTV.GR 12 Φεβρουαρίου 2016 «Όλοι έχουν μια αφετηρία στη ζωή τους. Εμένα δεν ξέρω γιατί, μου πέσανε πάρα πολλές και κάθε φορά άρχιζα από έναν καινούριο δρόμο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι στη Σάμο. Ενώ δεν γεννήθηκα εκεί, πήγα τριών χρονών με την αδερφή μου επειδή είχε πάθει η μητέρα μας φυματίωση. Για μένα όλος ο κόσμος ήταν η Σάμος. Αυτή ήταν η Ελλάδα. Τα πεύκα, η θάλασσα, ο παππούς που νομίζαμε ότι είναι αρχαίος Έλληνας γιατί ήταν καθηγητής αρχαίων ελληνικών και μόνο για θεούς και μύθους μάς μιλούσε. Νιώθαμε ότι αυτός είναι ένας ευτυχισμένος τόπος που δεν θέλαμε καθόλου να τον χάσουμε». «Εκείνο που κυρίως πίστευα τότε είναι ότι μέσα στη ζωή, όπως βάζεις τα παπούτσια σου κάθε πρωί, έτσι πρέπει να πάρεις και ένα βιβλίο. Γιατί πάντα βλέπαμε τον παππού μας να κρατάει ένα βιβλίο στο χέρι, ακόμα και όταν πήγαινε περίπατο στην παραλία, διάβαζε περπατώντας. Έτσι κι εγώ, μικρή έπαιρνα ένα βιβλίο και περπατούσα πάνω-κάτω, έτσι νόμιζα ότι έπρεπε να κάνουμε. Από αυτόν τον ωραίο τόπο φύγαμε, γιατί η μητέρα μας έγινε καλά και μας πήγανε στο Μαρούσι. Μας φάνηκε ότι πήγαμε σε μια ξένη γη, με δυο ξένους ανθρώπους που μας είπαν ότι ήταν οι γονείς μας και όταν έφυγε ο παππούς μας, νόμιζα ότι πήρε τα πάντα μαζί του. Ήταν μια καινούρια αφετηρία». «Στο σχολείο στην Αθήνα, γνώρισα τη Ζωρζ Σαρρή και ως την τελευταία της στιγμή που έφυγε για πάντα μείναμε φίλες. Και αυτό που λέω πάντα στους νέους είναι ότι η φιλία παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή. Με την αδερφή μου μας άρεσε πολύ να διαβάζουμε ποίηση και κυρίως ποιήματα λυπητερά του Παλαμά, του Πολέμη... Τα διαβάζαμε κάθε βράδυ και κλαίγαμε. Και έτσι κάτι μού μπήκε μέσα μου, μήπως γράψω κι εγώ ποιήματα». «Ο δίδυμος αδερφός της μητέρας μου είχε αρραβωνιαστεί μια κοπέλα. Αυτή η κοπέλα, που είχε και λίγο στραβή μύτη αλλά και κάτι μάτια που έβγαζαν φλόγες, ήταν η μεγάλη μας συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Όποιος δεν την έχει γνωρίσει σαν άνθρωπο έχει χάσει πολλά κι εμείς κερδίσαμε πάρα πολλά ζώντας μαζί της. Μας έκανε να θέλουμε ν' αγαπάμε κάτι, να ενδιαφερόμαστε για κάτι και να διαβάζουμε βέβαια. Στον γάμο της, της έγραψα ένα ποίημα. Η Διδώ το πήρε. Ήμουν 9 χρονών. Χαμογέλασε αλλά όταν κοίταξα τα μάτια της, μου φάνηκαν τόσο λυπημένα και πήρα απόφαση στη ζωή μου ότι δεν θα γίνω ποτέ ποιήτρια». (Όταν μπήκε ο πόλεμος). «Όσο έλειπε ο πατέρας μου στην τράπεζα, που δούλευε το πρωί, το σπίτι μας γινόταν γιάφκα. Έφερνε η Διδώ τις γυναίκες της αντίστασης, την Ηλέκτρα Αποστόλου που εκτέλεσαν οι Γερμανοί, τη Μέλπω Αξιώτη, τη Ζέρβου, τη Σβόλου και όταν έφευγαν -γιατί κάπνιζαν σαν τεκέδες- η πρώτη μας αντιστασιακή πράξη με την αδερφή μου ήταν να ανοίγουμε την μπαλκονόπορτα και με τραπεζομάντιλα να αερίζουμε τον χώρο, ώστε να φύγει η μυρωδιά του καπνού, μη γυρίσει ο πατέρας μας και καταλάβει τίποτα. Η Διδώ συνήθιζε να μας λέει τότε: "Μη νομίζετε ότι δεν είναι τίποτα, είναι κάτι σπουδαίο". Μετά οργανωθήκαμε στην ΕΠΟΝ. Στην ΕΠΟΝ κάναμε και πάρτι ολονύχτια, γιατί δεν μπορούσαμε να γυρίζουμε αργά στα σπίτια, απαγορευόταν η κυκλοφορία. Και βάζαμε ένα γραμμόφωνο και κάναμε ότι χορεύαμε για να μπορούμε να τυπώνουμε παράνομες εφημερίδες, προκηρύξεις κ.ά. Στο πιάνο έπαιζε ένα παιδί όλη τη νύχτα και του βάζαμε στο στόμα μαύρες σταφίδες για να μην πεινάει. Αυτό το παιδί ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Πολλές φορές με τη Ζωρζ -όσο ζούσε ακόμα- καθόμασταν και λέγαμε: "Μην το πούμε πουθενά αλλά τα χρόνια της κατοχής ήταν ευτυχισμένα χρόνια", γιατί πιστεύαμε σε κάτι, είχαμε ένα όραμα, πιστεύαμε ότι πραγματικά και εμείς βοηθούμε στο να απελευθερωθεί η Ελλάδα. Λέγαμε, όταν τελειώσει η Κατοχή, θα ζήσουμε αυτό το όραμα. Τώρα αν δεν μας βγήκε, είναι άλλο θέμα...». «Ο Κουν μες στη μαύρη Κατοχή έμαθε στον κόσμο το πραγματικό θέατρο, ένα αξέχαστο θέατρο που έχουν μείνει οι ρίζες του και σήμερα. Έτσι τσίμπησα λίγο κι εγώ και λέω μήπως βγω στη σκηνή. Ο Γιώργος μού έλεγε: "Εγώ νομίζω να γράψεις". Δεν πήγα στη Σχολή που δίδασκε εκείνος, γιατί ήταν σίγουρο ότι δεν θα με έπαιρνε. Πήγα στη Σχολή του Ωδείου Αθηνών που δίδασκε ο Ροντήρης και ο Βεάκης και λέγανε ότι ο Ροντήρης έκανε και ένα παλούκι να μιλάει. Φαίνεται πως έκανε λίγο το παλούκι και μίλησε και τελείωσα τη Σχολή». (Η ημέρα της απελευθέρωσης). «Η 12η Οκτωβρίου που δεν γιορτάζεται στην Ελλάδα ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου, η μέρα που πιστέψαμε ότι όλα τα όνειρά μας θα γίνουν πραγματικότητα. Αλλά δεν βάστηξε πολύ. Ήρθε ο Δεκέμβρης του 1944, που θα 'θελα να μην είχε υπάρξει ούτε στην ιστορία ούτε στη ζωή μου. Εκεί κατάλαβα τι θα πει εμφύλιος, τι θα πει να χωριζόμαστε στα δύο, τι θα πει η διπλανή μου στο θρανίο, όταν φτάσαμε στον Βόλο που πηγαίναμε με τα πόδια και της χτύπησα την πόρτα, να με κοιτάζει σαν να βλέπει τον μεγαλύτερό της εχθρό. Και εκεί είπα "δεν είναι δυνατόν πια να μην αγαπάμε ο ένας τον άλλον, τον άνθρωπο που ήμασταν κοντά". Όλη αυτή την αγριάδα που είχε ο Δεκέμβρης, δεν την έχω ξεχάσει. Και τώρα, όταν βλέπω τους πρόσφυγες που περπατούν χιλιόμετρα για να φτάσουν, θυμάμαι πώς περπατούσαμε εμείς για να ξεφύγουμε όταν τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Δεν φοβήθηκα ποτέ στη ζωή μου, όσο φοβήθηκα τότε». «Στο σπίτι του παππού στη Σάμο, στο σαλόνι, υπήρχε μια βιτρίνα και μέσα ήταν ένας τίγρης, το καπλάνι. Έτσι το έλεγα εγώ στη Σάμο και νόμιζα πως το ξέρουν όλοι στην Ελλάδα όταν έγραφα το βιβλίο. Ούτε το καπλάνι ήξερε τότε, ούτε εγώ τι ρόλο θα παίξουμε στη ζωή μας και οι δύο. Το βιβλίο μεταφράστηκε, πήρε βραβεία, μπήκε στα σχολεία (κυρίως από πείσμα των δασκάλων, γιατί πολλοί ήταν και εκείνοι που πάλεψαν για να μην μπει) και αυτό μου δίνει μίαν ανάταση. Όταν το έγραφα, δεν ήξερα ότι γράφω βιβλίο για παιδιά. Ήθελα να πω τις αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια». «Να είστε μαζί, να αγαπιέστε και να βοηθάει ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, να παρασταθούμε ο ένας στον άλλον και υλικά αλλά και ψυχικά, για να μην μας πάρει η κατάθλιψη. Είναι πολύ φοβερό να πάθουμε κατάθλιψη σαν λαός, γι' αυτό νομίζω ότι πρέπει μέσα μας να έχουμε μια μικρή φλόγα, μια μικρή χαρά και τότε θα δείτε πως όλα θα είναι πιο ανάλαφρα. Είναι δύσκολα χρόνια, όσο κρίση και αν υπάρχει όμως, έστω και σε ένα πολύ μικρό πράγμα να ελπίζετε, σιγά σιγά θα γίνει ένα μεγάλο παζλ». Το Καπλάνι της Βιτρίνας, το πρώτο βιβλίο της Άλκης Ζέη που δημοσιεύτηκε το 1963, ανέβηκε φέτος για πρώτη φορά, σε σκηνοθεσία της Ανδρομάχης Χρυσομάλη στο Θέατρο Βρετάνια. Αποτυπώνει τις ανατροπές που συμβαίνουν στις ζωές μιας οικογένειας με τη δικτατορία του Μεταξά, όπου πραγματικότητα και παιχνίδι «συνωμοτούν» για να κρατήσουν καλά κρυμμένο το μυστικό. Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Καρατζογιάννης, Χριστίνα Θεοδωροπούλου, Δημήτρης Μαύρος, Βίκυ Μαραγκάκη, Αλέξανδρος Βάρθης, Αγγελική Πασπαλιάρη, Αρετή Τίλη, Χριστίνα Πάγκαλη, Ελεάννα Φινοκαλιώτη, Χάρης Χιώτης, Κωνστ. Πλεμμένος. Info: Το Καπλάνι της Βιτρίνας, Θέατρο Βρετάνια, Πανεπιστημίου 7, τηλ. 210 3221.579. H Άλκη (Αγγελική) Ζέη (Αθήνα, 15 Δεκεμβρίου 1923 - 27 Φεβρουαρίου 2020) ήταν Ελληνίδα συγγραφέας και πεζογράφος. Μαζί με τη Ζωρζ Σαρή, με την οποία γνωρίζονταν από τα σχολικά τους χρόνια, καθιέρωσε ένα νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος. Βραβεύτηκε για το έργο της από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες. [Πηγή: www.doctv.gr]

«Είναι δύσκολα χρόνια, όσο κρίση και αν υπάρχει όμως, έστω και σε ένα πολύ μικρό πράγμα να ελπίζετε, σιγά σιγά θα γίνει ένα μεγάλο παζλ» DOCTV.GR 12 Φεβρουαρίου 2016 [Πηγή: www.doctv.gr ]


«Όλοι έχουν μια αφετηρία στη ζωή τους. Εμένα δεν ξέρω γιατί, μου πέσανε πάρα πολλές και κάθε φορά άρχιζα από έναν καινούριο δρόμο.




Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι στη Σάμο. Ενώ δεν γεννήθηκα εκεί, πήγα τριών χρονών με την αδερφή μου επειδή είχε πάθει η μητέρα μας φυματίωση. Για μένα όλος ο κόσμος ήταν η Σάμος. Αυτή ήταν η Ελλάδα. Τα πεύκα, η θάλασσα, ο παππούς που νομίζαμε ότι είναι αρχαίος Έλληνας γιατί ήταν καθηγητής αρχαίων ελληνικών και μόνο για θεούς και μύθους μάς μιλούσε. Νιώθαμε ότι αυτός είναι ένας ευτυχισμένος τόπος που δεν θέλαμε καθόλου να τον χάσουμε».

«Εκείνο που κυρίως πίστευα τότε είναι ότι μέσα στη ζωή, όπως βάζεις τα παπούτσια σου κάθε πρωί, έτσι πρέπει να πάρεις και ένα βιβλίο. Γιατί πάντα βλέπαμε τον παππού μας να κρατάει ένα βιβλίο στο χέρι, ακόμα και όταν πήγαινε περίπατο στην παραλία, διάβαζε περπατώντας. Έτσι κι εγώ, μικρή έπαιρνα ένα βιβλίο και περπατούσα πάνω-κάτω, έτσι νόμιζα ότι έπρεπε να κάνουμε. Από αυτόν τον ωραίο τόπο φύγαμε, γιατί η μητέρα μας έγινε καλά και μας πήγανε στο Μαρούσι. Μας φάνηκε ότι πήγαμε σε μια ξένη γη, με δυο ξένους ανθρώπους που μας είπαν ότι ήταν οι γονείς μας και όταν έφυγε ο παππούς μας, νόμιζα ότι πήρε τα πάντα μαζί του. Ήταν μια καινούρια αφετηρία».

«Στο σχολείο στην Αθήνα, γνώρισα τη Ζωρζ Σαρρή και ως την τελευταία της στιγμή που έφυγε για πάντα μείναμε φίλες. Και αυτό που λέω πάντα στους νέους είναι ότι η φιλία παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή. Με την αδερφή μου μας άρεσε πολύ να διαβάζουμε ποίηση και κυρίως ποιήματα λυπητερά του Παλαμά, του Πολέμη… Τα διαβάζαμε κάθε βράδυ και κλαίγαμε. Και έτσι κάτι μού μπήκε μέσα μου, μήπως γράψω κι εγώ ποιήματα».


«Ο δίδυμος αδερφός της μητέρας μου είχε αρραβωνιαστεί μια κοπέλα. Αυτή η κοπέλα, που είχε και λίγο στραβή μύτη αλλά και κάτι μάτια που έβγαζαν φλόγες, ήταν η μεγάλη μας συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Όποιος δεν την έχει γνωρίσει σαν άνθρωπο έχει χάσει πολλά κι εμείς κερδίσαμε πάρα πολλά ζώντας μαζί της. Μας έκανε να θέλουμε ν’ αγαπάμε κάτι, να ενδιαφερόμαστε για κάτι και να διαβάζουμε βέβαια. Στον γάμο της, της έγραψα ένα ποίημα. Η Διδώ το πήρε. Ήμουν 9 χρονών. Χαμογέλασε αλλά όταν κοίταξα τα μάτια της, μου φάνηκαν τόσο λυπημένα και πήρα απόφαση στη ζωή μου ότι δεν θα γίνω ποτέ ποιήτρια».

(Όταν μπήκε ο πόλεμος). «Όσο έλειπε ο πατέρας μου στην τράπεζα, που δούλευε το πρωί, το σπίτι μας γινόταν γιάφκα. Έφερνε η Διδώ τις γυναίκες της αντίστασης, την Ηλέκτρα Αποστόλου που εκτέλεσαν οι Γερμανοί, τη Μέλπω Αξιώτη, τη Ζέρβου, τη Σβόλου και όταν έφευγαν -γιατί κάπνιζαν σαν τεκέδες- η πρώτη μας αντιστασιακή πράξη με την αδερφή μου ήταν να ανοίγουμε την μπαλκονόπορτα και με τραπεζομάντιλα να αερίζουμε τον χώρο, ώστε να φύγει η μυρωδιά του καπνού, μη γυρίσει ο πατέρας μας και καταλάβει τίποτα.

Η Διδώ συνήθιζε να μας λέει τότε: “Μη νομίζετε ότι δεν είναι τίποτα, είναι κάτι σπουδαίο”. Μετά οργανωθήκαμε στην ΕΠΟΝ. Στην ΕΠΟΝ κάναμε και πάρτι ολονύχτια, γιατί δεν μπορούσαμε να γυρίζουμε αργά στα σπίτια, απαγορευόταν η κυκλοφορία. Και βάζαμε ένα γραμμόφωνο και κάναμε ότι χορεύαμε για να μπορούμε να τυπώνουμε παράνομες εφημερίδες, προκηρύξεις κ.ά. Στο πιάνο έπαιζε ένα παιδί όλη τη νύχτα και του βάζαμε στο στόμα μαύρες σταφίδες για να μην πεινάει. Αυτό το παιδί ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις.

Πολλές φορές με τη Ζωρζ -όσο ζούσε ακόμα- καθόμασταν και λέγαμε: “Μην το πούμε πουθενά αλλά τα χρόνια της κατοχής ήταν ευτυχισμένα χρόνια”, γιατί πιστεύαμε σε κάτι, είχαμε ένα όραμα, πιστεύαμε ότι πραγματικά και εμείς βοηθούμε στο να απελευθερωθεί η Ελλάδα. Λέγαμε, όταν τελειώσει η Κατοχή, θα ζήσουμε αυτό το όραμα. Τώρα αν δεν μας βγήκε, είναι άλλο θέμα…».

«Ο Κουν μες στη μαύρη Κατοχή έμαθε στον κόσμο το πραγματικό θέατρο, ένα αξέχαστο θέατρο που έχουν μείνει οι ρίζες του και σήμερα. Έτσι τσίμπησα λίγο κι εγώ και λέω μήπως βγω στη σκηνή.
Ο Γιώργος μού έλεγε: “Εγώ νομίζω να γράψεις”. Δεν πήγα στη Σχολή που δίδασκε εκείνος, γιατί ήταν σίγουρο ότι δεν θα με έπαιρνε. Πήγα στη Σχολή του Ωδείου Αθηνών που δίδασκε ο Ροντήρης και ο Βεάκης και λέγανε ότι ο Ροντήρης έκανε και ένα παλούκι να μιλάει. Φαίνεται πως έκανε λίγο το παλούκι και μίλησε και τελείωσα τη Σχολή».

(Η ημέρα της απελευθέρωσης). «Η 12η Οκτωβρίου που δεν γιορτάζεται στην Ελλάδα ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου, η μέρα που πιστέψαμε ότι όλα τα όνειρά μας θα γίνουν πραγματικότητα. Αλλά δεν βάστηξε πολύ. Ήρθε ο Δεκέμβρης του 1944, που θα ‘θελα να μην είχε υπάρξει ούτε στην ιστορία ούτε στη ζωή μου.
Εκεί κατάλαβα τι θα πει εμφύλιος, τι θα πει να χωριζόμαστε στα δύο, τι θα πει η διπλανή μου στο θρανίο, όταν φτάσαμε στον Βόλο που πηγαίναμε με τα πόδια και της χτύπησα την πόρτα, να με κοιτάζει σαν να βλέπει τον μεγαλύτερό της εχθρό. Και εκεί είπα “δεν είναι δυνατόν πια να μην αγαπάμε ο ένας τον άλλον, τον άνθρωπο που ήμασταν κοντά”.

Όλη αυτή την αγριάδα που είχε ο Δεκέμβρης, δεν την έχω ξεχάσει. Και τώρα, όταν βλέπω τους πρόσφυγες που περπατούν χιλιόμετρα για να φτάσουν, θυμάμαι πώς περπατούσαμε εμείς για να ξεφύγουμε όταν τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Δεν φοβήθηκα ποτέ στη ζωή μου, όσο φοβήθηκα τότε».

«Στο σπίτι του παππού στη Σάμο, στο σαλόνι, υπήρχε μια βιτρίνα και μέσα ήταν ένας τίγρης, το καπλάνι. Έτσι το έλεγα εγώ στη Σάμο και νόμιζα πως το ξέρουν όλοι στην Ελλάδα όταν έγραφα το βιβλίο. Ούτε το καπλάνι ήξερε τότε, ούτε εγώ τι ρόλο θα παίξουμε στη ζωή μας και οι δύο. Το βιβλίο μεταφράστηκε, πήρε βραβεία, μπήκε στα σχολεία (κυρίως από πείσμα των δασκάλων, γιατί πολλοί ήταν και εκείνοι που πάλεψαν για να μην μπει) και αυτό μου δίνει μίαν ανάταση. Όταν το έγραφα, δεν ήξερα ότι γράφω βιβλίο για παιδιά. Ήθελα να πω τις αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια».

«Να είστε μαζί, να αγαπιέστε και να βοηθάει ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, να παρασταθούμε ο ένας στον άλλον και υλικά αλλά και ψυχικά, για να μην μας πάρει η κατάθλιψη. Είναι πολύ φοβερό να πάθουμε κατάθλιψη σαν λαός, γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει μέσα μας να έχουμε μια μικρή φλόγα, μια μικρή χαρά και τότε θα δείτε πως όλα θα είναι πιο ανάλαφρα. Είναι δύσκολα χρόνια, όσο κρίση και αν υπάρχει όμως, έστω και σε ένα πολύ μικρό πράγμα να ελπίζετε, σιγά σιγά θα γίνει ένα μεγάλο παζλ».

Άλκη Ζέη
Πηγή: doctv.gr

«Είναι δύσκολα χρόνια, όσο κρίση και αν υπάρχει όμως, έστω και σε ένα πολύ μικρό πράγμα να ελπίζετε, σιγά σιγά θα γίνει ένα μεγάλο παζλ» DOCTV.GR 12 Φεβρουαρίου 2016 «Όλοι έχουν μια αφετηρία στη ζωή τους. Εμένα δεν ξέρω γιατί, μου πέσανε πάρα πολλές και κάθε φορά άρχιζα από έναν καινούριο δρόμο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι στη Σάμο. Ενώ δεν γεννήθηκα εκεί, πήγα τριών χρονών με την αδερφή μου επειδή είχε πάθει η μητέρα μας φυματίωση. Για μένα όλος ο κόσμος ήταν η Σάμος. Αυτή ήταν η Ελλάδα. Τα πεύκα, η θάλασσα, ο παππούς που νομίζαμε ότι είναι αρχαίος Έλληνας γιατί ήταν καθηγητής αρχαίων ελληνικών και μόνο για θεούς και μύθους μάς μιλούσε. Νιώθαμε ότι αυτός είναι ένας ευτυχισμένος τόπος που δεν θέλαμε καθόλου να τον χάσουμε». «Εκείνο που κυρίως πίστευα τότε είναι ότι μέσα στη ζωή, όπως βάζεις τα παπούτσια σου κάθε πρωί, έτσι πρέπει να πάρεις και ένα βιβλίο. Γιατί πάντα βλέπαμε τον παππού μας να κρατάει ένα βιβλίο στο χέρι, ακόμα και όταν πήγαινε περίπατο στην παραλία, διάβαζε περπατώντας. Έτσι κι εγώ, μικρή έπαιρνα ένα βιβλίο και περπατούσα πάνω-κάτω, έτσι νόμιζα ότι έπρεπε να κάνουμε. Από αυτόν τον ωραίο τόπο φύγαμε, γιατί η μητέρα μας έγινε καλά και μας πήγανε στο Μαρούσι. Μας φάνηκε ότι πήγαμε σε μια ξένη γη, με δυο ξένους ανθρώπους που μας είπαν ότι ήταν οι γονείς μας και όταν έφυγε ο παππούς μας, νόμιζα ότι πήρε τα πάντα μαζί του. Ήταν μια καινούρια αφετηρία». «Στο σχολείο στην Αθήνα, γνώρισα τη Ζωρζ Σαρρή και ως την τελευταία της στιγμή που έφυγε για πάντα μείναμε φίλες. Και αυτό που λέω πάντα στους νέους είναι ότι η φιλία παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή. Με την αδερφή μου μας άρεσε πολύ να διαβάζουμε ποίηση και κυρίως ποιήματα λυπητερά του Παλαμά, του Πολέμη... Τα διαβάζαμε κάθε βράδυ και κλαίγαμε. Και έτσι κάτι μού μπήκε μέσα μου, μήπως γράψω κι εγώ ποιήματα». «Ο δίδυμος αδερφός της μητέρας μου είχε αρραβωνιαστεί μια κοπέλα. Αυτή η κοπέλα, που είχε και λίγο στραβή μύτη αλλά και κάτι μάτια που έβγαζαν φλόγες, ήταν η μεγάλη μας συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Όποιος δεν την έχει γνωρίσει σαν άνθρωπο έχει χάσει πολλά κι εμείς κερδίσαμε πάρα πολλά ζώντας μαζί της. Μας έκανε να θέλουμε ν' αγαπάμε κάτι, να ενδιαφερόμαστε για κάτι και να διαβάζουμε βέβαια. Στον γάμο της, της έγραψα ένα ποίημα. Η Διδώ το πήρε. Ήμουν 9 χρονών. Χαμογέλασε αλλά όταν κοίταξα τα μάτια της, μου φάνηκαν τόσο λυπημένα και πήρα απόφαση στη ζωή μου ότι δεν θα γίνω ποτέ ποιήτρια». (Όταν μπήκε ο πόλεμος). «Όσο έλειπε ο πατέρας μου στην τράπεζα, που δούλευε το πρωί, το σπίτι μας γινόταν γιάφκα. Έφερνε η Διδώ τις γυναίκες της αντίστασης, την Ηλέκτρα Αποστόλου που εκτέλεσαν οι Γερμανοί, τη Μέλπω Αξιώτη, τη Ζέρβου, τη Σβόλου και όταν έφευγαν -γιατί κάπνιζαν σαν τεκέδες- η πρώτη μας αντιστασιακή πράξη με την αδερφή μου ήταν να ανοίγουμε την μπαλκονόπορτα και με τραπεζομάντιλα να αερίζουμε τον χώρο, ώστε να φύγει η μυρωδιά του καπνού, μη γυρίσει ο πατέρας μας και καταλάβει τίποτα. Η Διδώ συνήθιζε να μας λέει τότε: "Μη νομίζετε ότι δεν είναι τίποτα, είναι κάτι σπουδαίο". Μετά οργανωθήκαμε στην ΕΠΟΝ. Στην ΕΠΟΝ κάναμε και πάρτι ολονύχτια, γιατί δεν μπορούσαμε να γυρίζουμε αργά στα σπίτια, απαγορευόταν η κυκλοφορία. Και βάζαμε ένα γραμμόφωνο και κάναμε ότι χορεύαμε για να μπορούμε να τυπώνουμε παράνομες εφημερίδες, προκηρύξεις κ.ά. Στο πιάνο έπαιζε ένα παιδί όλη τη νύχτα και του βάζαμε στο στόμα μαύρες σταφίδες για να μην πεινάει. Αυτό το παιδί ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Πολλές φορές με τη Ζωρζ -όσο ζούσε ακόμα- καθόμασταν και λέγαμε: "Μην το πούμε πουθενά αλλά τα χρόνια της κατοχής ήταν ευτυχισμένα χρόνια", γιατί πιστεύαμε σε κάτι, είχαμε ένα όραμα, πιστεύαμε ότι πραγματικά και εμείς βοηθούμε στο να απελευθερωθεί η Ελλάδα. Λέγαμε, όταν τελειώσει η Κατοχή, θα ζήσουμε αυτό το όραμα. Τώρα αν δεν μας βγήκε, είναι άλλο θέμα...». «Ο Κουν μες στη μαύρη Κατοχή έμαθε στον κόσμο το πραγματικό θέατρο, ένα αξέχαστο θέατρο που έχουν μείνει οι ρίζες του και σήμερα. Έτσι τσίμπησα λίγο κι εγώ και λέω μήπως βγω στη σκηνή. Ο Γιώργος μού έλεγε: "Εγώ νομίζω να γράψεις". Δεν πήγα στη Σχολή που δίδασκε εκείνος, γιατί ήταν σίγουρο ότι δεν θα με έπαιρνε. Πήγα στη Σχολή του Ωδείου Αθηνών που δίδασκε ο Ροντήρης και ο Βεάκης και λέγανε ότι ο Ροντήρης έκανε και ένα παλούκι να μιλάει. Φαίνεται πως έκανε λίγο το παλούκι και μίλησε και τελείωσα τη Σχολή». (Η ημέρα της απελευθέρωσης). «Η 12η Οκτωβρίου που δεν γιορτάζεται στην Ελλάδα ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου, η μέρα που πιστέψαμε ότι όλα τα όνειρά μας θα γίνουν πραγματικότητα. Αλλά δεν βάστηξε πολύ. Ήρθε ο Δεκέμβρης του 1944, που θα 'θελα να μην είχε υπάρξει ούτε στην ιστορία ούτε στη ζωή μου. Εκεί κατάλαβα τι θα πει εμφύλιος, τι θα πει να χωριζόμαστε στα δύο, τι θα πει η διπλανή μου στο θρανίο, όταν φτάσαμε στον Βόλο που πηγαίναμε με τα πόδια και της χτύπησα την πόρτα, να με κοιτάζει σαν να βλέπει τον μεγαλύτερό της εχθρό. Και εκεί είπα "δεν είναι δυνατόν πια να μην αγαπάμε ο ένας τον άλλον, τον άνθρωπο που ήμασταν κοντά". Όλη αυτή την αγριάδα που είχε ο Δεκέμβρης, δεν την έχω ξεχάσει. Και τώρα, όταν βλέπω τους πρόσφυγες που περπατούν χιλιόμετρα για να φτάσουν, θυμάμαι πώς περπατούσαμε εμείς για να ξεφύγουμε όταν τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Δεν φοβήθηκα ποτέ στη ζωή μου, όσο φοβήθηκα τότε». «Στο σπίτι του παππού στη Σάμο, στο σαλόνι, υπήρχε μια βιτρίνα και μέσα ήταν ένας τίγρης, το καπλάνι. Έτσι το έλεγα εγώ στη Σάμο και νόμιζα πως το ξέρουν όλοι στην Ελλάδα όταν έγραφα το βιβλίο. Ούτε το καπλάνι ήξερε τότε, ούτε εγώ τι ρόλο θα παίξουμε στη ζωή μας και οι δύο. Το βιβλίο μεταφράστηκε, πήρε βραβεία, μπήκε στα σχολεία (κυρίως από πείσμα των δασκάλων, γιατί πολλοί ήταν και εκείνοι που πάλεψαν για να μην μπει) και αυτό μου δίνει μίαν ανάταση. Όταν το έγραφα, δεν ήξερα ότι γράφω βιβλίο για παιδιά. Ήθελα να πω τις αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια». «Να είστε μαζί, να αγαπιέστε και να βοηθάει ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, να παρασταθούμε ο ένας στον άλλον και υλικά αλλά και ψυχικά, για να μην μας πάρει η κατάθλιψη. Είναι πολύ φοβερό να πάθουμε κατάθλιψη σαν λαός, γι' αυτό νομίζω ότι πρέπει μέσα μας να έχουμε μια μικρή φλόγα, μια μικρή χαρά και τότε θα δείτε πως όλα θα είναι πιο ανάλαφρα. Είναι δύσκολα χρόνια, όσο κρίση και αν υπάρχει όμως, έστω και σε ένα πολύ μικρό πράγμα να ελπίζετε, σιγά σιγά θα γίνει ένα μεγάλο παζλ». Το Καπλάνι της Βιτρίνας, το πρώτο βιβλίο της Άλκης Ζέη που δημοσιεύτηκε το 1963, ανέβηκε φέτος για πρώτη φορά, σε σκηνοθεσία της Ανδρομάχης Χρυσομάλη στο Θέατρο Βρετάνια. Αποτυπώνει τις ανατροπές που συμβαίνουν στις ζωές μιας οικογένειας με τη δικτατορία του Μεταξά, όπου πραγματικότητα και παιχνίδι «συνωμοτούν» για να κρατήσουν καλά κρυμμένο το μυστικό. Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Καρατζογιάννης, Χριστίνα Θεοδωροπούλου, Δημήτρης Μαύρος, Βίκυ Μαραγκάκη, Αλέξανδρος Βάρθης, Αγγελική Πασπαλιάρη, Αρετή Τίλη, Χριστίνα Πάγκαλη, Ελεάννα Φινοκαλιώτη, Χάρης Χιώτης, Κωνστ. Πλεμμένος. Info: Το Καπλάνι της Βιτρίνας, Θέατρο Βρετάνια, Πανεπιστημίου 7, τηλ. 210 3221.579. H Άλκη (Αγγελική) Ζέη (Αθήνα, 15 Δεκεμβρίου 1923 - 27 Φεβρουαρίου 2020) ήταν Ελληνίδα συγγραφέας και πεζογράφος. Μαζί με τη Ζωρζ Σαρή, με την οποία γνωρίζονταν από τα σχολικά τους χρόνια, καθιέρωσε ένα νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος. Βραβεύτηκε για το έργο της από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες. [Πηγή: www.doctv.gr]

https://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/maties-sto-parelthon/alki-zei-na-eiste-mazi-na-agapieste/?fbclid=IwAR2Sy-c0ZTpINMwlDJyN1JKPxKJwJGKq4r0tPtMs1UZLMzha_67_dH-G750

HA HA HA