και ανιψιός του Μάρκου Βαμβακάρη, Αργύρης Δαλέζιος.
Γεννημένος στο Σκαλί της Απάνω Χώρας και αυτοδίδακτος ασχολήθηκε με
πάθος με το είδος της ρεμπέτικης μουσικής. Ο κυρ Αργύρης δούλεψε πολλά
συναπτά έτη σε μαγαζιά της Σύρου και συνυπήρξε μουσικά σε πάλκα με
γνωστούς καλλιτέχνες οι οποίοι διατηρούν εξοχικές θερινές κατοικίες στην
όμορφη Ποσειδωνία.
Το αρχείο με τον ψηφιδωτό πλούτο που δημιουργήθηκε τότε και φυλάσσεται
στο ΕΚΒΜΜ αποτελεί πολύτιμη πηγή, όχι μόνο για τους μελετητές της
καλλιτεχνικής ζωής της Ανατολικής Μεσογείου κατά την πρώιμη βυζαντινή
περίοδο, αλλά και για τις διεθνείς διωκτικές αρχές – ειδικά μετά τις
λεηλασίες και τις ανελέητες καταστροφές που υπέστησαν μουσεία, μνημεία,
αρχαιολογικοί χώροι, κάστρα, ναοί, μεσαιωνικές αγορές. Η βάση δεδομένων
με τα ψηφιδωτά της Συρίας άνοιξε και από το 2020, έπειτα από επεξεργασία
και μελέτη, οργανώθηκε σε ένα ψηφιακό αρχείο με σκοπό τη συγκέντρωση
του υλικού και τη δημοσίευσή του σε μια έκδοση. Περιλαμβάνει 7.500
φωτογραφίες από 365 ψηφιδωτά δάπεδα. Αποτελούν ένα μόνο μέρος από έναν
τεράστιο αριθμό έργων που έφεραν στο φως οι ανασκαφές σε όλη τη χώρα,
πλουτίζοντας τις συλλογές πολλών μουσείων της Συρίας.
...............
Τα πολύχρωμα ψηφιδωτά σε ποικίλα μεγέθη και πολύπλοκα σχέδια βγαίνουν
για πρώτη φορά στο κοινό στην ψηφιακή έκθεση «Συρία δε, Μουσών
εργαστήριον», που διοργανώνει το ΕΚΒΜΜ σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο
της Δαμασκού και με την υποστήριξη του ΟΠΑΝΔΑ (Δήμος Αθηνών), στο
Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» – Παλαιό Πιλοποιείο Πουλόπουλου στο Θησείο.
Στο ατελιέ του ΓιάννηΤσαρούχη, στο σπίτι του στο Μαρούσι που λειτουργεί ως μουσείο, μας μεταφέρει το βίντεο με το οποίο το υπουργείο Πολιτισμού τιμά το ζωγράφο, με αφορμή την επέτειο των 32 χρόνων από το θάνατο του σπουδαίου καλλιτέχνη, στις 20 Ιουλίου 1989.
Στο
βίντεο, η ανιψιά του Γιάννη Τσαρούχη, Νίκη Γρυπάρη, πρόεδρος του
Ιδρύματος Γ. Τσαρούχη, περιγράφει την πορεία του πολυτάλαντου θείου της
που έκανε γνωστές τη λαϊκή παράδοση και τη βυζαντινή τέχνη πέρα από τα
ελληνικά σύνορα.
Ο Γιάννης Τσαρούχης άφησε βαθιά τα ίχνη του στη νεοελληνική τέχνη.
Ζωγράφος, σκηνογράφος, σκηνοθέτης, ενδυματολόγος, συγγραφέας και
μεταφραστής αρχαίων τραγωδιών, με το έργο του να εκτίθεται ακόμα και
σήμερα σε κάθε γωνιά του κόσμου, όπως στη Γκαλερί Wrightwood 659 στο
Σικάγο των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με μια επιστημονική θεωρία, οι Νεάντερταλ δεν δημιουργούσαν αντικείμενα αισθητικού ενδιαφέροντος.
Μια νέα μελέτη ωστόσο, την οποία δημοσίευσαν Γερμανοί ερευνητές στο επιστημονικό περιοδικό Nature Ecology and Evolution, ανατρέπει τα δεδομένα.
Βασικό της τεκμήριο είναι ένα μικρό κόκαλο ελαφιού, ηλικίας 51.000 ετών: ανακαλύφθηκε το 2019 σε ένα σπήλαιο 240 χλμ. νοτιοδυτικά του Βερολίνου και είναι διακοσμημένο από λοξές γραμμές, οι οποίες κάνουν τους ερευνητές να μιλούν για έργο τέχνης.
«Είναι η απαρχή του πολιτισμού και της αφηρημένης σκέψης, η γέννηση της τέχνης», δήλωσε ο αρχαιολόγος Τόμας Τερμπέργκερ στο περιοδικό National Geographic.
Το 1949 ο Πικάσο πρόσφερε το ««Γυναικείο Κεφάλι» (πορτρέτο της τότε συντρόφου και μούσας του, Ντόρας Μάαρ) στον ελληνικό λαό.
Εκτός από την καλλιτεχνική του αξία, το έργο του Ισπανού καλλιτέχνη έχει ιδιαίτερη σημασία για τους Έλληνες: ο Πικάσο – επηρεασμένος από την φρίκη της Γκερνίκα – το αφιέρωσε στον αγώνα του ελληνικού λαού εναντίον του φασιστικού άξονα και φέρει την ιδιόχειρη υπογραφή του ζωγράφου.