Η ιστορία πίσω από το ερωτικό τραγούδι των κρεματορίων του θανάτου και της φρίκης. – Της Κατερίνας Δήμα – Kollect-news
Το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές όπως νομίζουν όσοι ριγούν στο άκουσμά του…
Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό
αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα
βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια
άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.
Είναι ένα τραγούδι γεμάτο επιθανάτιες κραυγές ενός παράλογου
μαρτυρίου, στοιχειωμένο από το κλάμα των παιδιών, από τη κραυγή των
σημαδεμένων, από τον ψίθυρο των σκελετωμένων που δεν είχαν πια φωνή, από
το ανατριχιαστικό σύρσιμο των νεκροζώντανων που περίμεναν μέρα με τη
μέρα, ώρα με την ώρα, μέσα στην εξαθλίωση, την αγωνία, το μαρτύριο, το
τέλος τους.
σύμφωνα με το δημιουργό του Leonard Cohen όπως διηγήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά γι’ αυτό «Είναι παράξενος ο τρόπος που γεννιέται ένα τραγούδι, ......
Όμως το συγκεκριμένο ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι
δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα
μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι
υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής
της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια
τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική,την ώρα
που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική
λοιπόν το “χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί” εννοεί
συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης, και το στοιχείο του πάθους
που διέπει κάθε ολοκλήρωση.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ >>> Kollect-news
