Ο κ. Κ. μιλούσε
για την κακή συνήθεια των ανθρώπων να καταπίνουν σιωπηρά την αδικία που τους
κάνουν κι αφηγήθηκε τούτη την ιστορία:
Κάποιος περαστικός είδε ένα παιδί να
κλαίει και το ρώτησε τι το βασάνιζε.
- Να, είχα δυο γρόσια για να πάω στον
κινηματογράφο μα ήρθε ένα αγόρι κι άρπαξε το ένα απ’ το χέρι μου, αποκρίθηκε το
παιδί κι έδειξε ένα άλλο αγόρι που στεκόταν λίγο πιο πέρα.
- Καλά, και δε φώναξες
βοήθεια; ρώτησε ο άνθρωπος.
- Πως, φώναξα, είπε το παιδί κι άρχισε τώρα να κλαίει
λίγο πιο δυνατά.
- Και δε σ’ άκουσε κανένας; ξαναρώτησε τώρα ο άνθρωπος και
χάιδεψε στοργικά το παιδί.
- Όχι, αποκρίθηκε εκείνο κλαίγοντας μ’ αναφυλλητά.
- Δεν
μπορείς να φωνάξεις πιο δυνατά; ρώτησε ο άνθρωπος.
- Όχι, αποκρίθηκε το παιδί που
βλέποντας τον άνθρωπο να χαμογελάει είχε αρχίσει πάλι να ελπίζει.
- Τότε δώσε μου
και τ’ άλλο, είπε ο άνθρωπος (άνω τελεια) πήρε και το τελευταίο γρόσι από το
χέρι του παιδιού και συνέχισε ξένοιαστος το δρόμο του.
Μπέρτολτ
Μπρεχτ, Ιστορίες του κ. Κόυνερ
