Αν θέλουμε να μιλάμε για Δημόσια Εκπαίδευση,
θα πρέπει και να την υποστηρίζουμε με τις θέσεις μας,
και με τις πράξεις μας στην Καθημερινότητα μας.
* Δεν επιτρέπεται να μην βρίσκονται καθηγητές που να θέλουν να κάνουν τις γιορτές των Εθνικών Επετείων, ενώ βρίσκονται πανεύκολα συνοδοί εκδρομών.
* Δεν επιτρέπεται να υπάρχουν τόσα χρόνια δημόσιοι φροντιστές στα σχολεία μας, να τους ξέρουμε και να τους ανεχόμαστε.
* Δεν επιτρέπεται να υπάρχουν καθηγητές που επαναλαμβάνονται σαν εισηγητές στις πανελλήνιες.
* Δεν επιτρέπεται να υπάρχουν καθηγητές με μισό ωράριο και αντί να είναι και οι δύο στο εργαστήριο, να εναλλάσσονται στην τάξη, που τους ξέρουμε και τους ανεχόμαστε.
* Δεν επιτρέπεται να υπάρχουν καθηγητές που μειώνουν το διδακτικό τους ωράριο, ενώ είναι προθυμότατοι στο "κοινωνικό φροντιστήριο."
* Δεν επιτρέπεται να υπάρχουν καθηγητές με χρόνια απουσίας από την τάξη. (μόνιμοι συνδικαλιστές, μόνιμα αποσπασμένοι σε μη εκπαιδευτικές θέσεις, μόνιμοι διευθυντές, "μόνιμα" με εκπαιδευτική άδεια, ... και κάποιοι οι οποίοι ανακυκλώνονταν στις παραπάνω θέσεις)
* Δεν επιτρέπεται να υπάρχουν καθηγητές "με προγράμματα" για την κάλυψη του ωραρίου τους που ουδέποτε δεν ξέρουμε αν έγιναν.
Ας μην μιλήσουμε για την μονιμότητα στο Γυμνάσιο και την αδυναμία διδασκαλίας στο Λύκειο, την ανεπάρκεια να σταθούν στην τάξη, ακόμα και τους ψυχιατρικά ασθενείς.)
Όσοι περάσατε από ιδιωτικό σχολείο καταλαβαίνεται ότι η υποβάθμιση της Δημόσιας Εκπαίδευσης δεν είναι μόνο θέμα βιβλίων, αιθουσών, και αδιοριστίας.
