«Σ’ ένα χωριό υπήρχε ένας σιδεράς, ο οποίος
κηρύχθηκε ένοχος για ένα έγκλημα που είχε διαπράξει. Το δικαστήριο
αποφάσισε ότι το έγκλημα αυτό έπρεπε να τιμωρηθεί, κυρίως για λόγους
κοινωνικής τάξης.
Επειδή όμως ο σιδεράς ήταν ο μοναδικός στο
χωριό και, επομένως ήταν απαραίτητη η παρουσία του, και επειδή υπήρχαν
τρεις ράφτες στο ίδιο χωριό, πήραν και κρέμασαν στη θέση του σιδερά έναν
από τους ράφτες».
Ο Φρόιντ αναφέρει αυτήν την ιστορία στην «Εισαγωγή
στην Ψυχανάλυση» για να φωτίσει ανορθολογικές επιλογές, που σερβίρονται
ως σωτήριες λύσεις.
Μα, ο ράφτης δεν έφταιγε. Αυτό είναι το κακό με
κάποιες ιστορίες. Δεν είναι παρηγορητικές και λυτρωτικές, αλλά στρυφνά
και ψυχρά κατασκευάσματα. Και τα οράματα; Με πολλαπλά κατάγματα.
Η
ιστορία δεν μας λέει τι έκαναν οι εναπομείναντες ράφτες. Η ιστορία δεν
μας λέει ούτε αν αποκαταστάθηκε η τάξη. Αν έπιασε τόπο η θυσία ή αν η
ανησυχία θρονιάστηκε στις ζωές των κατοίκων του χωριού.
